Een lesje dankbaarheid

Humor en onverwachte gelegenheden kunnen uitkomst bieden.

Kinderen laten zich lang niet altijd alles zeggen. Zeker niet als ze groot en volwassen zijn. Het kan dan soms ook best moeilijk zijn om je mening te geven of goede raad. Dat wordt immers niet altijd gewaardeerd. In zulke gevallen kan humor of een onverwachte gelegenheid uitkomst bieden. Zoals in onderstaand waar gebeurd verhaal.

Een jonge vrouw beëindigde na 5 jaar haar relatie en ging weer bij haar moeder wonen. Een jaar verstreek en toen kwam ze een nieuwe liefde tegen. Het klikte bijzonder goed met deze man en de twee besloten te gaan samenwonen. Zij trok bij hem in. Zijn huis stond op slechts een steenworp afstand van de plek waar de moeder woonde. Het was een mooie woning met een prachtige lichtinval. Ook de ligging was magnifiek, namelijk aan de rand van een park met eenden in de vijver, een bruggetje over het water, kronkelende paadjes, en een mooi grasveld omzoomd met hoge bomen. Een paradijsje. 

Elk voorjaar broeden de eenden in het park hun eieren uit. Daarvoor zoeken ze een rustig en beschermd plekje. En wat deed een van die eenden? Die vond haar plekje in de tuin van het mooie huis van het nieuwbakken stel. En wat een geluk had die eend. Want in die tuin was ook nog een vijvertje. Ze had dus alles wat ze zich maar kon wensen.

En wat gebeurde er? Katrien, zo werd deze eend inmiddels genoemd, kreeg kleintjes. Onder de struiken zat ze een periode lang haar eieren uit te broeden. Ze hoefde niet eens op zoek te gaan naar eten, want ze kreeg brood toegeworpen door het keukenraam dat hiervoor heel voorzichtig op een kier werd gezet om haar zo weinig mogelijk te storen. En als Katrien niet op haar nest met eieren zat, nam ze zelfs ook af en toe een duik in het vijvertje. Onnodig te zeggen dat het verliefde paar heel erg van dit alles genoot.

Tot op een dag moeder eend met haar kleintjes door de tuin paradeerde. De eieren waren uitgekomen. Dat was geweldig mooi om te zien. De eendenfamilie genoot van de rust, de veiligheid, het brood, de zon, het water..... en iedereen was blij.

Maar…....... slechts één dag later was Katrien met haar kleintjes alweer verdwenen. De dochter vertelde dit aan haar moeder. Met gespeelde verontwaardiging (want ze hield van humor) en met haar blauwe ogen als schoteltjes zo groot, zei ze: “Ze heeft niet eens een bedankbriefje achtergelaten! Ze waren ineens weg uit ons vijvertje! Ze zwemmen nu in de grote vijver en kijken niet eens meer naar ons om.” Met andere woorden: hoe ondankbaar is dat wel niet.

De moeder zag haar kans schoon. Ze hoorde het verhaal van haar dochter aan en dacht terug aan het voorbije jaar dat ze bij  haar inwoonde en ook 'zomaar ineens vertrokken' was zonder bedankje . Het was niet altijd even gemakkelijk geweest, hoeveel ze ook van elkaar hielden.  Kinderen vinden het immers heel normaal dat ze altijd bij hun ouders terecht kunnen. En dat is het natuurlijk ook. Maar ze vergeten ook nogal eens hun dankbaarheid te tonen. Niet dat dit moet, want een moederhart staat altijd klaar. Maar het siert natuurlijk wel. Dus keek de moeder haar dochter glimlachend aan en zei met dezelfde humor: “En zo heb ook jij een jaar lang in mijn ‘vijver’ gezeten.”

De dochter zweeg. Het kwartje viel. En enkele dagen later stond ze bij de moeder op de stoep met  een prachtige grote bos bloemen. Er hing een kaartje aan: “Moeder  -  bedankt!!! Je dochter.”

Meer woorden waren niet nodig. Moeder en dochter omhelsden elkaar teder. Het ging echt niet om de bloemen, maar het lesje was  geleerd zonder enige moeite of 'gepreek'. Leuk toch als je onverwacht en met enige humor je boodschap kunt overbrengen? Want ook al is het vanzelfsprekend dat ouders alles voor hun kinderen doen, kinderen mogen op hun beurt zeker ook hun waardering en dankbaarheid laten blijken. Dat hoort eveneens bij een goede opvoeding.

Dankbare mensen huppelen namelijk veel gemakkelijker door het leven.