Een les die je je leven lang niet meer vergeet.
Een vrouw vertelde dat zij als jong meisje best een ‘pittig’ karakter had. Haar ouders hadden heel wat met haar te stellen.
Op een gegeven moment lag de moeder ‘weer eens’ in het kraambed. Er was dan ook hulp voor de huishouding geregeld. Maar het meisje vond die hulp maar een zeer onaangenaam mens.
Het meisje knutselde en frutselde graag. En toen ze op een gegeven moment gezellig zat te knippen, deed of zei de hulp iets wat het meisje zéér onrechtvaardig vond. Ze maakte zich daar zó boos over, dat ze in een opwelling zonder er bij na te denken, de schaar waarmee ze aan het knippen was lijnrecht naar de hulp gooide. De schaar miste gelukkig zijn doel, maar belandde in een geschilderd familieportret aan de muur. Iedereen schrok natuurlijk behoorlijk en het meisje werd duidelijk gemaakt dat je zoiets echt niet kon doen, maar ze kreeg geen straf.
De vader (een onderwijzer) liet ook het schilderij niet repareren. Dus elke keer als het meisje in de kamer was, zag ze de twee gapende openingen in het familieportret. Ze werd steeds herinnerd…….. keer op keer……..
Pas toen het meisje trouwde en het ouderlijk huis verliet, heeft de vader het schilderij laten repareren. De vrouw zegt: “Kun je nágaan wat dat met me gedaan heeft! Ik ben dat dus nóóit meer vergeten!!! Die les is me altijd bijgebleven!”
Dringt het wel voldoende tot ons door wat een geweldig pedagoog die vader was? De terechtwijzing die hij zijn dochter gaf duurde jaren voort, zonder dat hij ook maar één keer zijn stem hoefde te verheffen of tegen haar moest ‘preken’. De twee gaten in het schilderij waren als twee stille getuigen.
In mijn ogen is dit een les van de bovenste plank. Kinderen zijn het waard om ze op een zachte maar indringende wijze innerlijk zo te raken, dat ze leren en nooit meer vergeten.
Het ‘pittige meisje' werd later zelf onderwijzeres. En zij ging met haar klas op soortgelijke wijze om zoals haar vader het gedaan had. Ze vertelde dat ze eens een zeer rumoerige groep had. Die was niet stil te krijgen. En wat deed onze leerkracht? Ze keek in alle rust de klas eens rond en verliet toen het lokaal. Ze ging ergens in een stil hoekje een kopje koffie drinken.
Na 10 minuten kwam het braafste meisje van de klas kijken waar haar juf gebleven was. “O juf, bent u hier? Waarom komt u niet bij ons?” “Jullie hebben het zo gezellig met elkaar dat jullie mij niet nodig hebben”, was het antwoord. “Maar wij kunnen toch niet zonder u?” “Vertel maar aan de klas dat ik in zo’n herrie niet kan werken…...”
Met deze boodschap ging het meisje weg en bracht die over aan haar medeleerlingen. Weer een minuut of 10 later kwamen er twéé meisjes naar de juf om te vragen of ze niet terugkwam. En de juf stemde ditmaal toe, maar dan zou het wel volgens háár regels moeten gaan….
De juf heeft met deze klas nooit meer problemen gehad. Ze verduidelijkt: “Als je gaat staan schreeuwen, dan verlies je het sowieso. Of als je zegt: “Je moet dit zus of zo doen omdat IK het zeg!”, dat pakt ook niet. Dan nemen de leerlingen je niet meer serieus. Je moet zelf in balans zijn, en eerlijk zijn en het echt goed menen met de kinderen. Dát voelen ze.”
Mooi hé? Dat de lijn van de wijze pedagoog zich voortzette in zijn dochter? Goed voorbeeld doet volgen. Toch?
VicToria
Wil je op dit artikel reageren, dan kan dat via de contactpagina.
Zie knop 'contact'.
