Een gevaar voor zichzelf

Soms is het nodig dat je iemand tegen zichzelf moet beschermen. Maar het kan ook nodig zijn dat je je tegen jezelf moet beschermen.

Er is een bepaald gezin dat twee hondjes heeft. Een 5 jarige beagel en een 6 maanden oud vlinderhondje (papillon). Ze kunnen het geweldig goed met elkaar vinden en dollen samen dan ook heel wat af. Iedereen geniet bij het zien daarvan.

Op een gegeven moment stond het kleine hondje boven aan een trap, en het baasje liet per ongeluk een balletje naar beneden vallen. Je kunt raden wat er gebeurde. Het hondje wilde het balletje vangen en kukelde omlaag. Gelukkig lag er onderaan de trap wasgoed, want het baasje was het bed aan het verschonen. Dus kwam het hondje zachtjes neer. Maar, zoals later bleek, had hij tijdens zijn val toch zijn pootje bezeerd. De dierenarts gaf het hondje een pijnstiller en een ontstekingsremmer en schreef 14 dagen rust voor. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het hondje zat immers boordevol energie en wilde dolgraag spelen. De baasjes moesten dan ook voortdurend ingrijpen en het beestje afleiden zodat hij rustig bleef. En daar gaat nu dit artikel over: soms moet je iemand tegen zichzelf in bescherming nemen als hij of zij dat zelf niet kan of doet. Gelukkig is het pootje van het hondje in korte tijd weer helemaal genezen.

Iedereen die kleine kinderen heeft, zal herkennen dat je ze soms tegen zichzelf moet beschermen. Bijv. dat je ze belet een mes uit de la te nemen, dat je ze bij de arm grijpt als ze plots de straat willen oversteken, dat je ze geen snoepjes geeft als ze daar de hele dag om vragen, enz.

Ouders van pubers zullen dit ook herkennen. Zij moeten hun tieners beschermen dat ze geen schade toebrengen aan hun lichaam en geest als ze bijv. veel te lang achter de computer zitten, verkeerde boeken en films kijken, te vaak en te lang op stap willen, alcohol of drugs willen gebruiken, met verkeerde vrienden omgaan, enz. Ze moeten tegen zichzelf beschermd worden tot het gevaar geweken is, of totdat ze wijzer zijn geworden.

Maar soms moeten ook volwassenen tegen zichzelf beschermd worden. En dat is moeilijker, want zij hebben immers volledige zeggenschap over zichzelf. Zij nemen zelf de beslissingen, ook al zijn die niet altijd goed. Je kunt hen eigenlijk geen halt toeroepen. Daar zijn dan meestal autoriteiten voor nodig. Maar voordat die te hulp geroepen zijn, is er al vaak te veel gebeurd.

Als volwassenen niet beschermd worden door zichzelf of door anderen, kan het vaak echt te laat zijn. Bijv. als men te lang te veel geld heeft uitgegeven zodat de schulden boven het hoofd gegroeid zijn. Of als men niet geleerd heeft zijn woede te beheersen, waardoor er ‘ongelukken’ gebeurd zijn en men in de gevangenis belandt, of nog gekker …  in de psychiatrie. Als men zichzelf niet beschermt kan op een gegeven moment het einde zoek zijn, zoals bij gebruik van alcohol en drugs.

Ja, soms moeten we ons tegen onszelf beschermen. Dat heeft over het algemeen te maken met het stellen van grenzen aan je wensen. Want als je die grenzen niet in acht neemt, dan escaleert de zaak. Dat kun je zien op alle terreinen van het leven.  Als wij die grenzen niet toepassen, dan treedt er vroeger of later een natuurwet in werking die ons een 'gedwongen' halt toeroept, zodat we wel moeten luisteren. Maar zoals gezegd: dan zijn de brokken meestal al gemaakt. En in dit proces, om te leren om grenzen te stellen, mag je er wel eventjes naast zitten, (om te leren hoe het niet moet), maar niet te lang. Want soms bereiken we die grens eerder dan we in de gaten hebben. Dus we horen onszelf de goede kant uit te sturen.