Wat je zelf niet bent/kent/weet, kun je je kinderen niet leren.
Hoe komt het dat kinderen bepaalde belangrijke dingen niet van hun ouders leren? Antwoord: omdat de ouders het zelf niet weten.
Als je dit zo leest, dan denk je misschien dat je zelf eerst heel veel kennis of vaardigheden moet vergaren. Maar nee, daar gaat het hier niet om. Dat is niet nodig, want dat leren onze kinderen wel op school. Maar wat ze nauwelijks of niet leren is hoe je je karakter vormt.
Ouders hebben een grote invloed op de vorming van het karakter van hun kinderen, enkel en alleen al door het voorbeeld dat ze geven. M.a.w.: wat leven ze hun kinderen voor. Soms zijn ze zich daar van bewust, maar heel vaak ook niet. Over het algemeen handelen ze onbewust. Ze laten goede maar ook minder goede dingen aan hun kinderen zien. En vooral om dit laatste gaat het als we spreken over 'blinde vlekken'. Dat zijn die stukken van ons karakter waarvan we niet beseffen dat die eigenlijk minder goed zijn, maar we doen het wel. We zien onze eigen blinde vlekken dus niet, maar anderen zien ze des te beter.
Een voorbeeld:
Zo was er een moeder die immigranten, gehandicapten en homoseksuelen discrimineerde. Ze was ruw in de mond en haalde grapjes uit die eigenlijk geen grapjes waren. Ze dacht dat ze leuk was. Maar toen ze door omstandigheden eens een week lang te gast was in een ander gezin, leerde zij haar lesje. Want dit gezin was heel open en had respect voor alle mensen, ongeacht hun geaardheid, kleur of wat dan ook. Bovendien was men vriendelijk en hielp men elkaar. Voor dit gezin was het heel erg moeilijk om het een week lang uit te houden met hun gast. Zij waren zo'n ruw optreden niet gewend. Er ontstond dan ook een 'koude oorlog' en de moeder voelde dat men haar echt liever kwijt dan rijk was. En dat greep haar toch wel aan.
Om een lang verhaal kort te maken: de moeder besefte na de logeerweek dat veel van haar gedragingen eigenlijk niet door de beugel konden. Deze week had haar de ogen geopend. Weer thuis gekomen sprak ze met haar gezin meteen af dat ze voortaan op hun woorden zouden letten en elkaar niet meer zouden kleineren en voor schut zetten. Alle gezinsleden waren blij met dit voorstel, want al deed men aan de buitenkant nog zo stoer en leek het of het hen niet raakte als ze weer eens uitgescholden werden, van binnen kwam het toch aan. Dus deze moeder moest eerst zelf inzien dat ze haar gedrag moest veranderen (helaas op een vervelende manier) voordat ze haar kinderen kon leren dat het anders en beter kon. Voordat deze moeder de logeerweek meemaakte, had ze nog de blinde vlek dat ze ruw en discriminerend was naar anderen toe. Daarna gelukkig niet meer.
Het Jahori venster
Om meer zicht te krijgen op die blinde vlek, kun je hiernaast het bekende Jahori-venster eens bekijken.
Dit lees je als volgt:
In het eerste vakje (linksboven - volg de kleine pijltjes) komt samen: 'wat ik niet weet' en 'wat de ander niet weet'. Daar krijg je het vraagteken. Dat is dus voor niemand bekend.
Met de andere vakjes doe je hetzelfde. Dus het vakje rechtsboven is: 'wat ik wel weet' en 'wat de ander niet weet'. Dat is jouw geheim. Het vakje linksonder is: 'wat ik niet weet' en 'wat de ander wel weet'. Dat is jouw blinde vlek. En het vakje rechtsonder is: 'wat ik wel weet' en 'wat de ander wel weet'. Dat is openbare kennis.
De blinde vlek is dus 'wat ik niet weet' en 'wat de ander wel weet'. Een ander kan je soms op een spoor zetten door wat hij zegt. Hij houdt je een spiegel voor, zoals het gezin hierboven dat deed voor haar gast. Maar degene die de spiegel voorhoudt, heeft natuurlijk niet altijd gelijk. In dat geval mag je het naast je neerleggen. Maar het is wel zeer de moeite waard om eens te overpeinzen wat je te horen kreeg en te kijken of er een kern van waarheid in zit. Als iemand een ander op een blinde vlek wijst wordt dat niet altijd in dank afgenomen. Maar je zou het moeten bekijken als een hint waardoor je wellicht iets kunt leren. Door alert te zijn op onze eigen blinde vlekken voeden we onszelf eigenlijk een beetje opnieuw op. En daardoor verbeteren we tegelijkertijd de opvoeding van onze kinderen.
Probeer je eigen blinde vlek(ken) op te sporen. Als je die ontdekt, kun je daarmee je karakter verbeteren. En dat is heel belangrijk, want karakter is de basis van alles. Veel meer dan kennis en kunde dat zijn. Ook al kijkt men hier vaak anders tegenaan.
Niet alleen vaders en moeders, maar iedereen die met kinderen te maken heeft, zou eens bij dit alles moeten stilstaan. Want het is toch zo klaar als een klontje dat wat je zelf niet bent/kent/weet, je dat een ander niet kunt leren. En als we deze lijn nog even doortrekken, dan horen we letterlijk allemaal onze blinde vlekken op te sporen. Want dan wordt het oude spreekwoord bewaarheid: verbeter de wereld, begin bij jezelf.
Zie je het al voor je? Dat als we allemaal nu eens onze blinde vlekken gaan opruimen, we allemaal prachtige mensen worden, we onze kinderen beter opvoeden, en we zelfs een veel betere wereld krijgen?
De moeite waard. Toch?
Wil je op dit artikel reageren, dan kan dat via de contactpagina.
Zie knop 'contact'.
