Een 'leuke' les in gelijkmoedigheid.
Ikzelf (VicToria) ben de hoofdpersoon in dit verhaal, want ik maakte de ‘blunder’.
Dit schrijf ik hier op, niet alleen omdat ik de lezer wil laten meegenieten van het humoristische van dit voorval, maar ook om de lessen te laten zien die ik hieruit leerde.
Een poosje geleden reed ik met nog drie dames in mijn auto (allemaal 60+ers) naar België voor een inspirerende spirituele avond. We keken er erg naar uit, maar het liep totaal anders dan we gedacht hadden.
De locatie waar we verwacht werden was nieuw voor ons. Ik was dus op onbekend terrein en het was donker en een beetje miezerig. Onder die omstandigheden maakte ik een inschattingsfout. Toen ik vanuit een zijweg een nieuw aangelegde baan opdraaide, dacht ik dat het om één enkele rijstrook ging omdat de weg zo smal was. Ik maakte dan ook een ruimere bocht om de tweede rijstrook op te kunnen rijden. Maar die was er niet. Dat was het fietspad. Eigenlijk stonden er boompjes langs die weg, waardoor de weg duidelijk afgebakend zou zijn, maar vandalen hadden die verwijderd. Daardoor was de grond ongelijk, met wat gaten en kuilen. En juist dáár reed ik met de auto in. De velg van het rechter voorwiel schuurde hard tegen de hoger gelegen rand van het fietspad. Voor hetzelfde geld was er niets aan de hand geweest en hadden we gewoon verder kunnen rijden. Maar nu niet. De auto zakte een beetje schuin en maakte harde knarsende geluiden. Wat bleek? De band was kapot en ook de velg was ontzet. En aangezien nieuwe auto’s geen reservebanden meer hebben, (ik weet niet of dat voor alle merken zo is), moest het alarmnummer van de verzekering gebeld worden. Wat een toestand. Met een reserveband was het probleem meteen ter plekke opgelost geweest.
Om een lang verhaal kort te maken: al na een half uur verscheen er een auto van een takel– en bergingsbedrijf. In de papieren van de verzekering staat dat niet alleen je auto vervoerd wordt, maar ook de inzittenden. Dat noemen ze heel chic: “Repatriëring naar je woonplaats.” In ons geval betekende dat, dat de vier ‘omaatjes’ moeizaam in de hoge cabine van de takelwagen moesten klauteren en dat drie van hen zich op het bed van de chauffeur moesten wurmen. De vierde (ikzelf) mocht op de bijrijdersstoel plaatsnemen. Kun je het je voorstellen? Het leek wel een “Benidorm basterds toestand”. Mijn auto werd dus opgetakeld, en de vier dames wrongen zich in allerlei bochten in de cabine van de chauffeur. Maar het lukte, met behoorlijk wat hilariteit!
Toen het ongelukje gebeurde was iedereen wel wat geschrokken, maar nu genoten we alle vier van het gratis ritje naar huis in die grote rode vrachtauto met zwaailichten. Zie je het plaatje voor je? Zes benen die parmantig over de rand van het cabine bed bungelen. Terwijl de dames zich bij tijd en wijle moesten schrap zetten voor het geval de chauffeur misschien te plots zou remmen en ze van het bed af zouden schieten.
Onder het rijden werd er levendig gebabbeld en onze nog jonge chauffeur kreeg een telefoontje van een van zijn collega’s. En zoals dat gaat met mannen onder elkaar zegt de collega: “Man, Ik heb hier een hockeyteam van 12 jonge meiden; die kan ik niet bijhouden…....” Waarop onze chauffeur antwoordde: “En ik heb er hier drie op mijn bed en nog een op de stoel.”
Ha ha, de collega kon natuurlijk niet zien dat dit vier oudere dames waren.
En het uitstappen ging ook met veel gegiechel gepaard. De dames moesten over de chauffeursstoel naar buiten schravelen en daarbij heel erg goed opletten dat ze de versnellingspook niet zouden afbreken en meenemen. En dan nog dat afdalen naar de begane grond. Dat was een hele toer, want die treeplanken van zo'n truck, die zijn zo hoog…..! Ondanks dat het allemaal erg moeizaam ging hebben we bijna krom gelegen van het lachen.
Al met al is het goed afgelopen. De dames werden dicht bij huis afgezet en daarna zou de auto naar de garage gebracht worden. Bij het afscheid zei een van de dames een beetje teleurgesteld: “Van mij had hij best nog wat verder mogen rijden”. En al aanlopend riep ze lachend: “Bedankt voor de fijne avond. Het was bijzonder!”
Wat leerde ik van dit alles?
Op de eerste plaats: dat humor de schrik volledig verdreef.
Humor relativeert meteen.
Het helpt je weer gelijkmoediger te worden en het positieve van de zaak ook te zien.
Gelijkmoedigheid blijkt trouwens heel erg belangrijk te zijn. Wijze boeken leren ons zelfs om onaangedaan te zijn bij voorspoed, maar ook bij tegenspoed. Want als je dat doet, dan blijf je in je kracht.
In onze situatie kwam dit advies heel goed van pas. En het werkt ook echt. Maar bij ernstige zaken zou dit wel eens moeilijker kunnen zijn. Maar dan nog ...... ?
Wees onaangedaan bij voorspoed,
maar ook bij tegenspoed.
Leer om alle situaties gelijkmoedig te hanteren.
Mijn vertrouwen in de mensheid is weer gegroeid.
Dit vertrouwen had bij mij de laatste tijd een flinke deuk gekregen vanwege al het slechte nieuws dat we via de t.v. dagelijks over ons heen gestrooid krijgen. Maar deze ervaring liet mij zien dat er echt veel mensen vriendelijk en behulpzaam zijn, zoals de chauffeur van de takelwagen. En de politie die ter plekke even kwam kijken of ze kon helpen. En een automobilist die gestopt was om zijn diensten aan te bieden. We kregen zelfs een zelfgebakken cake mee naar huis van onze gastvrouw en -heer die ook naar ons toe kwamen omdat we slechts 100 meter voor hun huis gestrand waren. En later vroeg de garagist van mijn auto op de eerste plaats of ik zelf geen letsel had...... En mijn dochter die heel erg bezorgd was …. En een vriendin die compleet meeleefde …... Nee, er zijn echt wel mensen die begaan zijn met iemand in moeilijkheden. Bovendien hadden we een mobiele telefoon en een navigatiesysteem in de 'kapotte' auto laten liggen. Maar die kregen we netjes terug van het takelbedrijf.
Ja, mijn vertrouwen in de mensen is gegroeid, maar ook in ‘hierboven’. We werden immers van alle kanten meteen geholpen. Ik ga er van uit, ja ik réken er zelfs op, dat benodigde hulp altijd voorhanden is. En dat geldt voor mij in kleine maar ook in grote zaken.
Eerst leren vertrouwen....... de rest volgt vanzelf.
En dan nog iets heel belangrijks over het hebben van vertrouwen. Normaal bekeken groeit het vertrouwen van mensen vooral uit de goede dingen die ze meemaken. Zoals wat ik nu dus leerde door dit voorval. Maar er wordt gezegd dat we het eigenlijk omgekeerd moeten doen. Dat we eerst moeten leren vertrouwen en dat we dan zullen ervaren waarop we vertrouwden. Als we dus op voorhand al voldoende (of zelfs volledig) vertrouwen hebben, dan zal de goede afloop als vanzelf volgen. Op die manier zijn zorgen en angsten inderdaad totaal overbodig.
Dus: door volledig vertrouwen word je compleet vrij van angsten.
Deze lessen zitten nu verankerd in mijn hoofd. Maar dat is niet genoeg.
Het mag niet alleen blijven bij 'denken' en 'weten', maar ik moet het nu ook 'doen'!
Don't preach, but practice.
Ja, het was een bijzondere en fijne, leerzame avond.
Wil je op dit artikel reageren, dan kan dat via de contactpagina.
Zie knop 'contact'.
