Iedereen heeft wel eens een huilbui. En soms smaken die tranen zoet, maar soms ook zout. Ra, ra, hoe kan dat?
Er is van alles te lezen over tranen. Veelal ook een biologische uitleg. Er wordt bijv. gezegd dat het niet zo gek is dat je tranen zout zijn omdat elke vloeistof in je lichaam een beetje zout is. Bloed bijvoorbeeld ook. In het lichaam bestaat er een bepaald evenwicht tussen het vocht dat "vast" zit in celletjes en het vocht dat vrij rond vloeit. Wanneer je tranen helemaal niet zout zouden zijn, dan zou het evenwicht verstoord zijn. Enz.
In dit artikel gaat het echter niet om een biologische uitleg, maar om iets dat veel dieper gaat. Het schijnt dat de natuur ons tranen gegeven heeft om spanning en emoties te kunnen loslaten. Daar zullen de meeste mensen het wel mee eens zijn. Ja, het is heel gemakkelijk om te huilen bij verdriet. Maar je kunt ook huilen als je heel boos bent, of medelijden hebt. Maar ook als je iemand heel erg lief hebt, of wanneer je blij of ontroerd bent.
Maar waarom die tranen dan soms zoet ofwel zout smaken?
Daarover las ik eens het volgende:
Je zoute tranen zouden te maken hebben met het verdriet dat jouzelf aangaat. Dus wanneer je ego-ik centraal staat. Zoals een kind kan huilen als het zijn zin niet krijgt, of een tiener huilt als het vriendje niet kwam opdagen, of dat je verdriet hebt omdat je je auto in de prak reed en je geen geld hebt voor een nieuwe. In al deze gevallen is het namelijk het ego-ik dat gekwetst is. Het is teleurgesteld en heeft pijn.
Maar je tranen zijn zoet als je huilt omdat je begaan bent met het geluk, het leed of het lijden van een ander. Als je bijvoorbeeld ziet wat mensen moeten meemaken in een oorlog. Als je beseft hoe vreselijk het is als iemand onvoldoende of zelfs geen voedsel heeft om te eten. Als je meeleeft met een ouder die zijn/haar kind verloren heeft. Of als je het verhaal hoort van iemand die na een harde strijd eindelijk zijn doel bereikt. In deze gevallen is jouw ego niet in het spel. Het gaat dan om de ander. Je leeft met de ander mee.
Neem de proef maar eens op de som. Veeg maar eens een traan uit je oog als je huilt en breng hem op je tong. Smaakt hij zout, dan weet je meteen dat jijzelf in dat verdriet centraal staat. Het gaat dan om je ego-ikje. Maar als die tranen zoet smaken, dan staat je ego buiten spel. Dan gaat het om de ander, je naaste. Dan huil je dus eigenlijk vanuit naastenliefde.
Ik heb het bij mezelf getest. En ik was enigszins verwonderd dat het klopte. En ik heb ook vastgesteld dat bij mij de zoete tranen uit de binnenste ooghoeken rollen (dus het dichts bij de neus) en de zoute tranen uit de buitenste. Ik weet niet of dat bij iedereen zo is. Ik ben er dus op gaan letten hoe mijn tranen smaken, en daardoor leerde ik ook dat er een ander gevoel hoort bij de zoete dan bij de zoute tranen. Dat is beduidend anders. Je voelt je dus anders wanneer je huilt vanuit ego-verdriet, dan wanneer je huilt bij het verdriet wanneer je betrokken bent bij een ander.
Voor de duidelijkheid:
Ik wil hier helemaal niet zeggen dat je niet zou mogen huilen als je ego-ik verdriet heeft. Natuurlijk wel. Maar als je er naar streeft om je ego minder op de voorgrond te zetten, dan is het heel handig om het verschil te kennen van de betekenis van de zoete en de zoute tranen. Want dit helpt je om jezelf beter te leren kennen. Je ontdekt dan gemakkelijker of je verdriet voortkomt uit je ego, of dat het ontspringt vanuit je spirituele hart omdat je mededogen hebt met anderen. In dit laatste geval is je ziel er bij betrokken. Als je dus wilt groeien van je egobewustzijn naar meer zielenbewustzijn kunnen je tranen een prachtig hulpmiddel zijn. Het is zelfs blijkbaar de bedoeling dat we leren om ons leven vorm te geven vanuit ons ziel-zijn, dus vanuit ons echte Zelf (zoals in de cursus van deze site beschreven staat).
Mijn oma troostte haar huilende kleintjes vaak met een grapje. Dan zei ze: "Alle traantjes die je huilt, die hoef je niet te plassen." Dan waren de traantjes snel weer gedroogd. Zoals gezegd: als je huilen moet laat je tranen dan gewoon vrij stromen, want het is een natuurlijk middel om onszelf te ontladen. En als we dan uiteindelijk zover gegroeid zijn dat ons ego-ikje steeds kleiner wordt en misschien zelfs helemaal verdwijnt, dan zullen we enkel nog zoete tranen huilen van geluk. Totdat............ er geen tranen meer over zijn en je het geluk Zelf geworden bent. Als je leeft vanuit jeZelf ervaar je de volledige vervulling van je leven.
Leven vanuit je ego is strijd (= zout)
Leven vanuit je Ziel-Zelf is heerlijkheid (= zoet)
Als je je echte Zelf bent, ben je als honing voor de bijen.
VicToria
Wil je op dit artikel reageren, dan kan dat via de contactpagina.
Zie knop 'contact'.
