Het leven is een feest. Maar het leven is ook een strijd. Hoe pak je dat aan?
Enige tijd geleden stond ik voor het raam in mijn woonkamer en staarde in gedachten verzonken naar mijn achtertuin. Mijn hoofd had het druk met het bedenken van oplossingen van zaken waarmee ik bezig was. En terwijl ik daar zo stond, grepen mijn handen automatisch naar een plantje daar voor mij op de vensterbank. Het was een Kaaps viooltje. Je kent het wel. Een stevig plantje met paarse bloemetjes. Maar dit plantje had nog geen bloemen. Althans, dat dacht ik. Terwijl ik dus zo voor mij uit staarde en mijn vingers met de blaadjes van het plantje speelden, voelde ik plots iets fris. Hé, dat was raar. Wat was het dat daar zo zacht en fris aanvoelde?
Dit vogeltje heeft de weg naar de vrijheid gevonden.
Ja echt, er is altijd een oplossing.
Natuurlijk was ik met mijn aandacht meteen bij het plantje. Ik pulkte de blaadjes een beetje opzij en zag tot mijn grote verbazing dat zich onder dat dichte, stevige bladerdek een complete ruiker paarse bloemetjes ontwikkeld had. En nog niet zo'n kleine ook. In volle bloei, helemaal verborgen voor het oog en zogenaamd in het donker.
De eerste spontane gedachte die bij me opkwam was: "Tegen elke verdrukking in ............" Ja, deze bloemetjes waren tot bloei gekomen tegen elke verdrukking in. Hoe wonderlijk! Hoe mooi! Ik vond het een klein mirakel.
En meteen daarna dacht ik aan mezelf. Ik zou dat ook zo kunnen doen. Tot bloei komen tegen elke verdrukking in. Gewoon heel stilletjes in mijzelf. Zonder dat iemand het in de gaten heeft. Zonder dat iemand daar zijn goed- of afkeuring aan moet geven. Tot bloei komen. En als de tijd rijp is, dan gaan de blaadjes die mij zogenaamd bedekken wel opzij. Met andere woorden: dan kom ik tevoorschijn in alle glorie.
Ja, wat dat Kaaps viooltje kan, dat kan ik ook. En dat geldt eveneens voor ieder ander mens. Ongeacht in wat voor omstandigheden we verkeren. Zoals dat we op dit moment te maken hebben met de bizarre situatie van een wereldwijde ziekteverwekker, lockdowns, avondklokken, mondkapjes en het bedrijfsleven dat ter ziele gaat.
Laat de buitenwereld maar buiten je voor zover dat mogelijk is. Kruip terug in jezelf. Boor die stille kracht aan (je innerlijke Bron, je Ziel) en werk aan je eigen bloei. Zodat je naar buiten kunt treden als dat nodig is, als de tijd daar rijp voor is. Want weet je, alleen jij kunt jezelf sturen. Ofwel laat je je gek maken door de maatregelen van dit moment en laat je je in een hoekje drukken, ofwel blijf je kalm en rustig, doe je wat je te doen hebt, maar laat je verder de turbulentie van de wereld buiten je. Dan ga je er gevoelsmatig niet aan onderdoor.
Het wil dus helemaal niet zeggen dat je in de buitenwereld niet actief kunt/moet zijn. Natuurlijk wel. Je denkt bijv. bewust na na of of je nu wel of niet zult gaan stemmen. En zo ja, op welke partij. Of dat je nu wel of niet een vaccinatie neemt. Of dat je je misschien zelfs aansluit bij een protestbeweging. Doe de dingen die je moet doen zo goed mogelijk, maar bewaar tegelijkertijd de rust in jeZelf. In je ZielZelf. Je kunt het ook het 'Goddelijke-in-jou" noemen. (Zie bijeenkomst 6 van de cursus op deze site.) Het maakt niets uit wat voor naam je het geeft. Want alleen met DAT redden we het. De wereld om je heen kan je gek maken. Maar de Bron in jou geeft je kalmte en rust. Wat zegt het spreekwoord? Doe je best en God (ook het Goddelijke-in-jou) doet de rest. Daar mag je op vertrouwen. Maar we moeten dus wel ons best doen. Dus niet laks en lui achterover leunen met de geachte "God zorgt wel voor mij". Nee, wees actief in het goede, in rust en vertrouwen. Dan doet Hij de rest.
Ja, ik weet het. Het zal niet meteen lukken. Maar door steeds weer te oefenen zal het ook steeds beter wél lukken. Mijns inziens is dit het enige waarmee we het recht kunnen houden. Tegen elke verdrukking in dus recht overeind blijven staan vanuit jeZelf. Want het mag niet zo zijn dat we, gedreven door de moeilijkheden van deze tijd, er geestelijk, lichamelijk, of materieel aan onderdoor gaan. Betere tijden breken echt weer aan. Dat is altijd al zo geweest. Dus ook nu weer.
Deze kleine maar belangrijke ervaring van het Kaaps viooltje is me altijd bijgebleven. Dit was als een levensles voor mij. Die les pas ik nog steeds toe. Daaruit put ik veel kracht en doorzettingsvermogen. Dus nóóit opgeven! En dat geldt voor ons allemaal!
VicToria
Tegen elke verdrukking in..........
Vrijheid zegeviert!
Wil je op dit artikel reageren, dan kan dat via de contactpagina.
Zie knop 'contact'.
