Een oud gezegde luidt: "Luiheid is des duivels oorkussen". Klopt dat?
Dit gezegde toont de ernst van luiheid aan. Maar waar het om gaat is hoe we deze (en andere) negatieve gewoontes kunnen afleren.
Omraam Mikhaël Aïvanhov leerde ons het volgende:
"Iedereen heeft wel een of meer gewoontes die niet alleen schadelijk zijn voor het lichaam, maar ook voor de geest. Die akelige gewoontes kun je vergelijken met indringers. Ze hebben de deur van onze woning geforceerd en zich daarna geïnstalleerd. En dan is het heel moeilijk om ze vervolgens weer de deur uit te krijgen.
Die indringers, die zich tot bewoners hebben gebombardeerd, zijn allemaal instinctieve impulsen. Ze vallen ons voortdurend aan. Als je ze een naam geeft, dan heten ze: jaloezie, woede, wraak, hebzucht, gulzigheid, luiheid, wellust, trots, verwaandheid, e.d. Die moeten wij dus allemaal het hoofd bieden.
Van alle mogelijke bewoners is luiheid beslist de gevaarlijkste. Waarom?
Omdat ze grip heeft op de wil.
Als je in de greep van luiheid gevangen zit, dan begrijp je wat je zou moeten doen, je voelt ook wat je zou moeten doen, maar je komt er maar niet toe omdat de wil ontbreekt.
En omdat de wil aan de basis ligt van elk te nemen besluit, worden de levende krachten aangetast. M.a.w.: de energie ontbreekt. Je krijgt jezelf niet in beweging.
Maar als dan de dag aanbreekt waarop het intellect echt begrijpt wat mooi en goed is, en het hart dit vurig wenst, dan zullen die twee gezamenlijk de wil aan zich weten te binden. Dan is de luiheid overwonnen en ben je daarvan bevrijd.
Als de wil dus niet gekoppeld is aan hoofd én hart, is het heel moeilijk om luiheid (en ook alle andere indringers) het hoofd te bieden."
Deze laatste zin is dus heel belangrijk! Het hoofd én het hart dienen beide betrokken te zijn. Pas dan komt de wil gemakkelijk(er) in actie. Onderstaand voorbeeld laat dat duidelijk zien.
Als je een hond als huisdier hebt, dan weet je dat je het beestje met regelmaat moet uitlaten. Het intellect (je hoofd) begrijpt dat dat mooi en goed is. Maar je hebt geen zin. Je ligt liever nog wat lui op de bank. Je wil ontbreekt. Maar als dat beestje dan voor je komt zitten en je aankijkt met een schuin kopje en grote vragende ogen: “Ga je nu eindelijk met me wandelen?”, dan wordt je hart geraakt. Je houdt immers van dat dier? Als het je zo aankijkt, dan smelt je toch van binnen? En wat is dan het gevolg? Je wipt van die bank af, schiet je jas aan, en gaat met de hond lekker naar buiten. Goed voor de hond en goed voor jou. Als je hoofd én je hart geraakt zijn, dan lukt het dus zonder moeite. Als het hart er niet bij betrokken is, is het op alle fronten moeilijker. Eigenlijk kun je zeggen dat hier de liefde voor je huisdier de echte drijfveer is om je van de bank af te krijgen. Je kunt zelfs een schuldgevoel krijgen als je hem niet zou uitlaten.
Als het je dus steeds maar niet lukt om je wil in te schakelen, ondanks dat je in je hoofd weet hoe belangrijk het is om wel te doen, zoek dan voor dat bepaalde probleem naar een drijfveer die ontspringt uit liefde. Bijvoorbeeld:
Een 'probleem' waar ik zelf mee worstel is dat ik het moeilijk vindt om op tijd naar bed te gaan. Ik ben een echt avondmens. 's Avonds is het altijd zo fijn rustig. Geen telefoon, geen bezoek aan de deur, ongestoord bezig zijn met wat ik aan het doen ben. Ik weet in mijn hoofd natuurlijk dat het veel beter is om met het ritme van de natuur mee te bewegen. Dus op tijd naar bed en op tijd er uit, ook al ben ik nu met pensioen. En in feite wil ik dat ook, maar ik kom er maar niet toe. Behalve wanneer ik de volgende dag een afspraak heb. Want ik wil niet dat de ander op me moet wachten. Dat is al een vorm van liefde. Maar een nog betere reden zou zijn dat ik van mezelf houd. Niet op een egoïstische manier, maar omdat ik dat ZielZelf ben, die Godsvonk in mij. Dáár hoor ik goed voor te zorgen. Dáár houd ik van. Dus uit liefde voor meZelf op tijd naar bed gaan en ook op tijd weer opstaan.
Nu ik dit zo opschrijf krijg ik een blij kriebelig gevoel van binnen. 't Gevoel dat het me dan wel gaat lukken, zonder mezelf te moeten 'dwingen'. Ik ga er morgen mee beginnen, want nu is het al weer te laat.
(Wordt vervolgd!)
Kun jij misschien voor jezelf ook iets bedenken om aan te pakken? We hebben immers allemaal zo onze leerpunten. Iets waarbij je niet alleen je hoofd gebruikt, maar waarbij je ook je hart kunt inschakelen. Dat je op die manier je wil beïnvloedt en 'het' dus wel lukt.
-------------------------------------------------------------
Vervolg 1
We zijn nu een maand verder en ik kan melden dat ik er bijna ben, maar nog niet helemaal. Voor mijn gevoel heb ik nu zo'n 2/3e van het gewenste resultaat bereikt.
Door vroegere ervaringen heb ik over mijzelf geleerd, dat wanneer ik een gewenste verandering drastisch aanpak, dit geen blijvend effect geeft. Dus op pure wilskracht iets willen veranderen (mezelf dwingen vanuit mijn denken) dat geeft enkel een tijdelijk resultaat. En ik wil uiteraard een blijvend resultaat. Dat lukt (bij mij) beter via de weg van de geleidelijkheid. Dat wil zeggen: kleine stapjes, maar wel volhouden. En als je zogezegd struikelt, dan gewoon weer opstaan en verder gaan. Dat heb ik dus gedaan. En ik moet zeggen dat er in mij zowaar een wens gegroeid is om eerder op te staan. Dat is nieuw voor mij en daar ben ik blij mee, want dan wordt het beduidend gemakkelijker. Bovendien kreeg ik een tekst van Sathya Sai Baba onder ogen die me erg aanspreekt. Dat geeft me nog een extra motivatie. Die tekst luidt:
"Het op de juiste wijze vervullen van je plichten is onderdeel van de noodzakelijke geestelijke discipline om verlicht te worden."
Aangezien ik graag de verlichting wil bereiken (dat is in mijn ogen leven vanuit je Hoger Zelf, je ZielZelf) en aangezien ik de motivatie om op tijd op te staan nu haal uit liefde voor datzelfde Zelf, heb ik nu twee zeer goede redenen om de gewenste verandering door te voeren. In het volgende vervolg zal ik melden hoe het me in deze vergaan is.
Zo zou ook iedereen voor zichzelf extra motivaties kunnen ontdekken om een gewenste verandering door te voeren.
(Wordt vervolgd!)
----------------------------------------------------------
Vervolg 2
Het is nu 4 maart 2022. Dus weer ruim 3 weken verder. En HOERA, ik kan tevreden melden dat het me reeds 3 dagen gelukt is om zonder enige moeite op tijd op te staan. Terugkijkend heb ik mijn gewoontepatroon beetje bij beetje zien veranderen, met name 'van binnen uit'. Dat is nieuw voor mij. Ik ging er zelfs naar verlangen om op tijd te gaan slapen. Dus dan is op tijd opstaan geen probleem. En ik heb er vertrouwen in dat dit blijvend is. Zo voelt het althans. Als ik deze gewoonteverandering enkel op pure wilskracht (vanuit mijn denken) had willen doorvoeren, zou me dit niet gelukt zijn. Tenminste niet dat die verandering blijvend zou zijn. Dat weet ik dus uit ervaring. Maar nu mijn hart erbij betrokken was, is het op 7 weken tijd geleidelijk aan gelukt. Mijn lichaam, mijn denken, mijn verlangens e.d. hebben dus de tijd gehad om zich rustig aan te passen.
Zoals Omraam het ons leert:
- dient het intellect te begrijpen hoe de nieuwe gewoonte zou moeten zijn,
- dient het hart dit ook vurig te wensen,
- en dan zullen die twee gezamenlijk de wil aan zich weten te binden. Dan stroomt de energie.
- Zodoende wordt de negatieve gewoonte overwonnen en ben je daarvan bevrijd.
Ik weet nu dus voor mezelf dat dit inderdaad zo werkt en zal dit blijven gebruiken bij elke verandering die ik wens door te voeren. Dit was/is een belangrijke les voor mij. En ik hoop voor de lezer ook.
P.s.: mocht deze verandering niet blijvend zijn, dan zal ik dat eerlijk opbiechten in een nieuw vervolg. Maar zoals het nu voelt wil ik niet eens meer terug in het oude patroon.
VicToria
Wil je op dit artikel reageren, dan kan dat via de contactpagina.
Zie knop 'contact'.
