Hoe wil je dat je later voortleeft in de herinnering van je kind?
Een moeder vertelde:
Toen ik een vreemdeling voorbijliep botste ik per ongeluk tegen hem aan en zei: "O neem me niet kwalijk." En hij zei: "O nee, ik moet me verontschuldigen. Ik lette even niet goed op."
We waren beiden heel beleefd, deze vreemdeling en ik. We knikten vriendelijk en vervolgden onze weg.
Later die dag bereidde ik het avondeten. Mijn zoontje stond stilletjes naast mij. Ik draaide me om en liep hem bijna omver. "Ga aan de kant" snauwde ik hem in mijn haast toe. Hij liep weg met gebogen hoofd en ik besefte niet hoeveel pijn ik hem gedaan had.
Toen ik 's avonds in bed lag begon mijn geweten te knagen. Het zei: "Als je met een vreemdeling te maken hebt ben je hoffelijk en vriendelijk, maar tegen je eigen mensen ben je erg kwetsend." Met een beetje wroeging in mijn hart stond ik op om een glaasje water te halen in de keuken. En wat zag ik daar bij de deur liggen? Een bosje veldbloemen. "Zou mijn zoontje die voor mij geplukt hebben vandaag? Terwijl ik niet eens aandacht voor hem had en hem wegstuurde?"
Toen ik dit alles bedacht werd ik heel klein van binnen. De tranen welden op in mijn ogen. Stilletjes liep ik naar de slaapkamer van mijn kind en knielde bij zijn bedje neer. Hij draaide zich om en keek me met slaperige oogjes aan. Ik fluisterde: "Zijn dit de bloemen die jij voor mij hebt geplukt?" Hij glimlachte en knikte: "Ik heb ze daarbuiten bij de boom gevonden. Ik heb ze voor jou geplukt, want jij bent mijn mama. Ik weet dat je vooral die blauwe mooi vindt, maar ook de roze en de gele. En jij bent net zo mooi als die bloemen." Toen zei ik: "Lieverd, het spijt me heel erg dat ik vandaag zo kortaf was tegen je. Dat had ik niet mogen doen." En hij zei: "Ja, mam, dat was niet leuk, maar ik hou toch van je."
"O lieverd, ik houd ook van jou. En jij bent de grootste schat van heel de wereld." Daarop glinsterden zijn oogjes, ik dekte hem extra toe en met een glimlach viel hij weer in slaap.
Zijn we ons ervan bewust dat wanneer we morgen dood zouden zijn, onze werkgever snel en gemakkelijk een nieuwe werknemer heeft, maar dat onze geliefden ons voor de rest van hun leven zullen missen? Als we hier over nadenken,zouden we dan niet meer tijd aan ons gezin moeten besteden? En ons misschien minder op ons werk moeten storten?
Hoe wil je dat je kind je later herinnert? Als een warme, aandachtige persoonlijkheid? Of als iemand die heel hard werkte?
Het Engelse 'family' betekent trouwens:
Father And Mother I Love You.
(Bron onbekend)
Wil je op dit artikel reageren, dan kan dat via de contactpagina.
Zie knop 'contact'.
